1º Premio do «Concurso de Contos de Medo 2014»
Ola, chámome Lucas, vivo nunha vila escura de poucos amigos onde reina o silencio e a harmonía vive nos bosques. Pero non sempre foi así, nun principio a vila era un bo lugar onde habitar, mais iso foi, hai moitos anos.
Unha noite de Samaín esta mesma néboa visitounos e trouxo con ela a maior das desgrazas. O primeiro lugar que foi visitado pola néboa foi a casa de Elba. Elba era viúva dende esa noite. O seu home saíra coa súa barca polo río abaixo e endexamais volveu. Moitos creron que morrera por calquera incidente no río mais non foi así, o cadáver nunca foi atopado, e a xente seguiu especulando, pero eu sabíao, iso non fora un accidente. Ao seguinte ano a néboa volveu xusto na data indicada, o Samaín. Algúns dos vellos da vila dixeron que a néboa arrastraba con ela miles de desgrazas e que a única maneira de salvar a vida era colocar nos seus balcóns unha cabaza cunha candea prendida dentro. Moitos non o fixeron e non sería de estrañar, pois eses vellos non adoitaban ter a razón. Como ía dicindo, a néboa regresou e neste caso levou consigo a Dona María. Dona María era unha anciá sen familia que a coidase, vivía soa, soa pero coa súa enfermidade. Ninguén a botou en falta, mais agora ela é parte da brétema, agora pertencía á maldade e ao lado dos mortos, e agora vagaba polo seu corpo a vinganza.
Miña nai dicía que só foran coincidencias pero eu apostaría o que fose que era pola néboa.
Por fin chegara, era Samaín. Víanse pola rúa sorrisos ata nas paredes. Todo adornado con cabazas e caveiras que metían medo. Era cedo pola mañá e miña avoa encomendoume unha tarefa moi importante, ir mercar chourizo para o seu caldo, e claro eu obedecín as ordes. Fun ata a praza pero no camiño atopei unha estraña señora. Levaba o cabelo revolto e dunha cor branca e gris, ía vestida con farrapos e un mandilón, parecía desorientada e tiña unha mirada traizoeira que non parecía de fiar como se lle roubara a alma á noite. Dirixinlle unha mirada de horror non moi educada e seguín cos meus pasos pero ela paroume con malicia. Eu non a coñecía mais soábame ese rostro noxento e descoidado, despois unha voz saíu da súa gorxa.
– Bo día rapaz.
– Bo día, señora. Contesteille.
– Ti debes ser Lucas, non?
Aquilo fora moi estraño, como podía saber o meu nome.
– Si, son eu, e vostede que é?
– Son dona María ou xa te esqueciches?
Unha cor pálida cubría o meu rostro de frío inverno e temor de outono de Samaín.
– Pero vostede…
– Xa sei, xa. Mira raparigo teño unha cousa importante que contarche. Escoita atentamente.
Sacou do seu peto un papeliño escrito un pouco roto polas beiras e comezou a lelo.
“Esta noite de Samaín a néboa chegará cun suspiro de cobiza, esta noite quere unha alma xove, por isto ti, es o elixido. A túa curiosidade foi demasiada, a sospeita mantiña inqueda a néboa mais agora xa non poderás escapar.
Esta noite, corre para non volver xamais…”
Xa era demasiado tarde, agora formaría parte da néboa. Nunca chegaría o chourizo para o caldo, nunca se prendería a miña cabaza. Mais era de saber, que a curiosidade matou o gato e a néboa matou e seguirá matando.
Maruxa González Campos – 2º ESO A
