AREA MAR

1º Premio do «Concurso de Contos de Medo 2014»
 

Unha néboa mesta envolvía a vila cos seus brazos extensos de soidade. A noite caía, acendíanse as luces da lúa e apagábase a do ceo. Non era unha noite como outra calquera, senón que nese mesmo escurecer algo pasaría que non pasa todas as noites de Samaín.

Ola, chámome Lucas, vivo nunha vila escura de poucos amigos onde reina o silencio e a harmonía vive nos bosques. Pero non sempre foi así, nun principio a vila era un bo lugar onde habitar, mais iso foi, hai moitos anos.

Unha noite de Samaín esta mesma néboa visitounos e trouxo con ela a maior das desgrazas. O primeiro lugar que foi visitado pola néboa foi a casa de Elba. Elba era viúva dende esa noite. O seu home saíra coa súa barca polo río abaixo e endexamais volveu. Moitos creron que morrera por calquera incidente no río mais non foi así, o cadáver nunca foi atopado, e a xente seguiu especulando, pero eu sabíao, iso non fora un accidente. Ao seguinte ano a néboa volveu xusto na data indicada, o Samaín. Algúns dos vellos da vila dixeron que a néboa arrastraba con ela miles de desgrazas e que a única maneira de salvar a vida era colocar nos seus balcóns unha cabaza cunha candea prendida dentro. Moitos non o fixeron e non sería de estrañar, pois eses vellos non adoitaban ter a razón. Como ía dicindo, a néboa regresou e neste caso levou consigo a Dona María. Dona María era unha anciá sen familia que a coidase, vivía soa, soa pero coa súa enfermidade. Ninguén a botou en falta, mais agora ela é parte da brétema, agora pertencía á maldade e ao lado dos mortos, e agora vagaba polo seu corpo a vinganza.

Miña nai dicía que só foran coincidencias pero eu apostaría o que fose que era pola néboa.

Por fin chegara, era Samaín. Víanse pola rúa sorrisos ata nas paredes. Todo adornado con cabazas e caveiras que metían medo. Era cedo pola mañá e miña avoa encomendoume unha tarefa moi importante, ir mercar chourizo para o seu caldo, e claro eu obedecín as ordes. Fun ata a praza pero no camiño atopei unha estraña señora. Levaba o cabelo revolto e dunha cor branca e gris, ía vestida con farrapos e un mandilón, parecía desorientada e tiña unha mirada traizoeira que non parecía de fiar como se lle roubara a alma á noite. Dirixinlle unha mirada de horror non moi educada e seguín cos meus pasos pero ela paroume con malicia. Eu non a coñecía mais soábame ese rostro noxento e descoidado, despois unha voz saíu da súa gorxa.

– Bo día rapaz.
– Bo día, señora. Contesteille.
– Ti debes ser Lucas, non?

Aquilo fora moi estraño, como podía saber o meu nome.

– Si, son eu, e vostede que é?
– Son dona María ou xa te esqueciches?

Unha cor pálida cubría o meu rostro de frío inverno e temor de outono de Samaín.

– Pero vostede…
– Xa sei, xa. Mira raparigo teño unha cousa importante que contarche. Escoita atentamente.

Sacou do seu peto un papeliño escrito un pouco roto polas beiras e comezou a lelo.

“Esta noite de Samaín a néboa chegará cun suspiro de cobiza, esta noite quere unha alma xove, por isto ti, es o elixido. A túa curiosidade foi demasiada, a sospeita mantiña inqueda a néboa mais agora xa non poderás escapar.

Esta noite, corre para non volver xamais…”

Xa era demasiado tarde, agora formaría parte da néboa. Nunca chegaría o chourizo para o caldo, nunca se prendería a miña cabaza. Mais era de saber, que a curiosidade matou o gato e a néboa matou e seguirá matando.

 

Maruxa González Campos – 2º ESO A